Рунь - угрунь. Дзе сьнег ляжаў нядаўна,
Вунь тырчаць зялёныя ражкі.
Ты сьмяешся быццам і забаўна,
Але сьмех твой горкі і цяжкі.
Я настрой пакутны разумею,
Бо й мяне цураецца вясна.
Змоўк ручай у кручанай завеі
I рыпіць самотная сасна.
О, напоўнены жывіцай кубак,
Зазіхці ў асьнежанай траве!
Я ўпушчу ў мой сад маіх галубак,
Хай каханьне ў сьвятасьці жыве.
I няхай расьце пачуцьцяў сіла.
Я хачу, каб зь цела і крыві
Слова створанае ўзгаласіла
I ў душы запелі салаўі.
I каб ты сьмяялася ня горка,
Пазірала сьвежа на зару,
Каб былая радасьць на вячорках
Перайшла ў сучасную пару.
|
|
